ภาพชีวิต

สมัยเด็กๆ ครูสอนศิลปะท่านหนึ่งสอนฉันเสมอว่า เวลาเราใช้ดินสอวาดภาพ
>>เราห้ามใช้ยางลบ
>>
>>ตอนนั้น ฉันไม่เข้าใจจุดประสงค์ของครูสักเท่าไหร่
>>รู้เพียงแต่ว่าเวลาฉันวาดภาพแล้วเส้นมันบิดเบี้ย ว ฉันก็อยากแก้ให้มันตรง สวย
>>แต่ทุกครั้งที่ฉันหยิบยางลบขึ้นมาเพื่อจะลบภาพนั ้น
>>ครูของฉันก็จะเตือนถึงกติกานั้นเสมอ
>>
>>สุดท้ายฉันจึงเลือกใช้วิธีต่อเติมภาพๆ นั้นไปตามจินตนาการ
>>เช่นถ้าฉันตั้งใจวาดรูปหน้าคน แต่ฉันเผลอวาดดวงตากลมโตเกินไป
>>ฉันก็จะใช้วิธีเปลี่ยนตากลมๆ นั้นเป็นแว่นตาแทน แม้ตอนนั้นฉันจะไม่เข้าใจว่า
>>ทำไมฉันจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ
>>และแม้ฉันจะไม่เคยคิดวาดรูปหน้าคนใส่แว่นตามาก่อ น
>>แต่ฉันก็ได้รูปหน้าคนตามที่ต้องการ แถมยังภูมิใจว่า
>>ฉันสามารถวาดภาพๆนั้นด้วยความมั่นใจ และไม่ต้องใช้ยางลบลบภาพเลยสักครั้ง
>>
>>เวลาผ่านไป ฉันโตขึ้น ฉันเรียนรู้ว่า สิ่งที่ครูสอนวันนั้น
>>แท้จริงแล้วมันปลูกฝังนิสัยหนึ่งให้กับฉัน นั่นคือ
>>การเข้าใจธรรมชาติของความผิดพลาด
>>
>>ความผิดพลาดเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของคนทุกค น
>>และในชีวิตหนึ่งนี้ก็มีหลายครั้งที่ฉันได้พบมันโดย ไม่ตั้งใจ
>>
>>สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันยอมรับความผิดพลาดเหล่านั้น
>>และรวบรวมสติเพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ ก็คือ การที่ฉันเข้าใจว่า
>>ธรรมชาติของความผิดพลาด คือการที่มันเกิดขึ้นแล้ว จะคงอยู่อย่างถาวร
>>ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ ลบความผิดพลาด
>>แต่ฉันจำเป็นต้องใช้สมองต่อเติมแก้ไขภาพวาดของฉันใ ห้สมบูรณ์ด้วยตัวเอง
>>
>>ดังนั้น ถ้าความผิดพลาดมันเกิดขึ้นกับเราแล้ว
>>การที่เราจะมานั่งร้องห่มร้องไห้
>>อ้อนวอนขอแหกกฎเพื่อใช้ยางลบกลับไปลบแก้ไขมันนั้นย ่อมเป็นไปไม่ได้
>>สิ่งเดียวที่จะทำได้ ก็คือ รู้จักพลิกแพลงแก้ไขสิ่งเหล่านั้นด้วยสติ
>>และวาดภาพของตัวเองต่อไปด้วยความระแวดระวังมากขึ ้น
>>
>>ทุกคนมีดินสอหนึ่งแท่งเพื่อจะวาดภาพชีวิตของเราให้ สวยงาม
>>แต่เราไม่มียางลบสักก้อนที่จะเอาไปลบสิ่งที่เราทำผ ิดพลาดมาแล้วได้
>>ดังนั้นเราต้องตั้งใจ และมีสติทุกครั้งที่ลากเส้น
>>และถึงแม้ภาพที่เราวาดจะออกมาไม่เหมือนกับภาพที่เร าฝันไว้สักเท่าไหร่
>>แต่มันก็มาจากมือของเรา เราควรจะภูมิใจกับมันได้เสมอ
>>
>>ไม่ต้องกลัวหรอก แม้จะรู้ดีว่าสักวันหนึ่ง เราอาจลากเส้นบิดเบี้ยวไปบ้าง
>>เพราะถึงอย่างไร ฉันเชื่อว่า ถ้าสมองและหัวใจของเราทำงานอย่างเต็มที่
>>ภาพชีวิตของเราก็งดงามได้ โดยไม่ต้องใช้ยางลบ