ฝนหนักจักฝ่าไปหัวใจจักทรนง
ริ้วรุ้งทอดโค้งลง
ตรงชายฟ้าอันอำไพ
ถ้าสองมือยื่นออกคว้า
แล้วได้มาซึ่งฝันใฝ่
ชีวิตจะมีอะไร
เมื่อง่ายง่ายไม่ดิ้นรน
อุปสรรคที่ขัดขวาง
กำหนดทางพิสูจน์คน
จงสู้สุดแรงตน
จึ่งพบค้นคุณค่าตัว
กลอนบทนี้ ผมเคยอ่านและเขียนไว้เป็นกำลังใจ ให้ตัวเอง ยามที่เหนื่อย ท้อแท้ สับสนในชีวิต ที่บางครั้งมันช่างเข้าใจได้ยากเย็นเหลือเกิน ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเองเสมอ ใช่นะมันคงเป็นแบบนั้น บางที่ผมอาจจะอ่านหนังสือคอมพิวเตอร์มากไป จนลืมอ่านหนังสือประเภท"สามก๊ก" หรือ"ซุนวู" รึผมต้องหามาอ่าน........แต่คงไม่ เพราะไม่ว่าจะเป็นยุทธพิชัยสงครามเล่มใดล้วนมุ่งเอาชนะฝ่ายตรงข้ามทั้งนั้น ยังไม่เห็นเล่มใดที่แสดงความจริงใจกับผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนแม้แต่เล่มเดียว ถึงนาทีนี้คงมีอย่างเดียวที่จะทำให้ใจสงบได้ ใช่สินะธรรมะ ของพระพุทธเจ้าไงหล่ะ ผมเป็นชาวพุทธ ตื่นเช้ามาตักบาตร แต่ผมยังไม่ทราบซึ้งในรสพระธรรมดีพอ ผมเคยบวชแล้วนะแต่การบวชทำให้ผมสวดมนต์ได้เท่านั้นหรือ อืม....ผมให้อภัยพวกเขาแล้วหล่ะ รู้สึกดีขึ้นมากเลยจริงๆ รู้งี้ผมน่าจะให้อภัยพวกเขานานแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น